Zawisza. Złamany półksiężyc

Jacek Komuda jak zawsze nie zawodzi - drugi tom "Zawiszy" jest dokładnie taką książką, jakiej można było się spodziewać. To powieść historyczna z bogatymi, plastycznymi opisami i językową stylizacją, pozwalająca nam się wczuć w dawne czasy. Dla dociekliwych uzupełniona o obszerne opisy, wyjaśniające historyczne inspiracje. Ponownie podejmując temat życia Zawiszy Autor snuje opowieść o honorowym człowieku, któremu przyszło żyć w niehonorowych czasach; człowieku, któremu może przyjść zapłacić najwyższą cenę za własne ideały i tchórzostwo u innych. Jacek Komuda potrafi być bezlitośnie brutalny , nie upiększając przeszłości, by w innych fragmentach sięgać po niemal poetyckie tony opisując konie czy bohaterską śmierć. To powieść historyczna pełna intryg, zdrady, niezwykle plastycznie opisanych scen bitewnych oraz ludzi pełnych wad, która naprawdę potrafi wciągnąć!

"Raz jeszcze podniósł się jak niewzruszony pomnik rycerskiej cnoty... na chwilę chorągiew załopotała dumnie nad umierającymi zastępami... I znowu się zniżyła, uderzyła w ziemię, okrywając jak płachtą porąbane, powykręcane w męce ciała."

W "Zawiszy" idealnie sprawdza się schemat kontrastowania; obok tytułowego bohatera śledzimy losy Gideona, będącego jego przeciwieństwem. Każdy z bohaterów, nawet sam Zawisza, ukazywany jest po ludzku - jako mający słabości, rozterki i wady. Dzięki temu losy takich bohaterów przyjemnie się śledzi - szczególnie, że Autor ma dryg do łączenia powieści historycznej z awanturniczą i nie zasypuje czytelnika suchymi faktami historycznymi, które należy odhaczyć. Pozwala im za to ożyć i wypełnić naszą wyobraźnię.

Drugi tom "Zawiszy" jest kolejnym dowodem na to, że warto zapoznać się z twórczością Jacka Komudy jeśli historia jest bliska naszemu sercu. Autor przenosi nas w przeszłość z dbałością o najmniejsze detale, jednocześnie nie zapominając o aspekcie rozrywkowym - dzięki czemu jego powieści są porywające. Bardzo sobie cenię obecną w tych powieściach tęsknotę za minionym połączoną z brutalnością realiów - tęsknotę za ideałem, który nawet w przeszłości był bliższy fikcji niż prawdzie; za honorem, który może prowadzić do zguby, gdy staje się wartością mało znaczącą dla większości. Tak jak "Samozwaniec", "Zawisza" to powieść mająca w sobie coś z Sienkiewicza, a jednocześnie nie pisana "ku pokrzepieniu serc", ale aby odsłonić dzieje Polski szlacheckiej taką jaką była, bez koloryzowania. Nawet jeśli niektóre fakty historyczne zostają nagięte dla konieczności fabularnych, to nie ujmuje to nic z tworzonego przez Autora poczucia autentyczności. Polecam wszystkim miłośnikom powieści historycznych oraz świetnie opisanych scen militarnych.